Onze clubcultuur (van de voorzitter)
De afgelopen weken werd ik redelijke vaak overvallen met ‘Zo hoort dat bij een dorpsclub’. Vervolgens komt er iets met ‘het groene hart’ dat ergens diep in ons klopt en dat staat voor een zekere gezamenlijkheid en de beste bedoelingen.
Zijn dingen bij ons anders dan bijvoorbeeld bij ARC en Esto? Zouden ze daar anders hebben gedaan of besloten? Geen idee of dat werkelijk zo is, daar kunnen spelers die bij beide verenigingen hebben gespeeld beter over oordelen. Van spelers/speelsters van Aarlanderveen hoor ik vaker dat het er hier in Damme ongeveer hetzelfde aan toegaat als bij SVA. De tegenstanders van VR1 zeggen meer dan eens: dat ze bij ons voelen dat vrouwenvoetbal serieus wordt genomen. Maar is dat cultuur? Hier op deze website staat er wel iets over onze clubcultuur, mogelijk hebben jullie het wel eens gelezen. Nauwelijks drie regels, maar toch:
Kunnen omgaan met verschillen is belangrijk. We hebben geen normen- en waardencommissie. Onze vereniging is je 2e thuis en net als thuis accepteren we je met alles wat erop en aanzit. Net als thuis draag je bij aan het geheel, hou je het binnen de fatsoensperken en ben je aanspreekbaar als dat een keer niet lukt.
Kunnen omgaan met verschillen, … omgaan met diversiteit, bijdragen aan het groter geheel, de ander accepteren zoals die is ondanks zijn nukken, … aanspreekbaar zijn als de grens is bereikt. Net als thuis dus. Spelers gaan soms over de streep: met de fiets op het nieuwe kunstgrasveld, een veel te grote mond tegen de trainer en bij het 1ste eindeloos mekkeren tegen een scheids, …. De kleedkamers niet aanvegen, je zooi achterlaten op de lounge-bank in plaats van het zelf even brengen naar de afvalbak. Maar het geldt ook voor het bestuur en de bege-leiding: je niet verschuilen achter een berg regeltjes.
Mijn voorstel met Pasen: Omgaan met verschillen, ook al betekent dat de uitzondering op de regel. Dat is een dorpsclub, … er is voor iedereen plaats! Juist ook als dat voor iedereen maatwerk betekent. Wat dat niet de regel?
