VVK-VVL door de lens van de fotograaf

.
De eerste competitiewedstrijd thuis sinds het begin van de coronacrisis medio maart. De wereld is veranderd, in dit geval letterlijk. Met vereende krachten weten we de club draaiende te houden. Dat is winst 1, daarnaast hebben we überhaupt gespeeld (winst 2) en tenslotte trokken de spelers de wedstrijd over de streep: winst 3 (punten). 

.
De opstelling was anders dan het programmaboekje suggereerde. Dat gaf op mijn minst verwarring bij de spreekstalmeester Leen. De laatste inzichten van de beide trainers werden toch nog verwerkt in de opstelling en ze zullen er achteraf geen spijt van hebben gehad.
.
We begonnen met een minuut stilte voor Martin Dobber. Rituelen zijn er om het leven en de dood ‘te vieren’. Mooi dat we dit samen op deze manier hebben kunnen doen: vijf maanden later! Martin zat vandaag op de schouders van ‘zijn’ spelers.
.
De wedstrijd startte zoals we de laatste weken steeds beginnen: vol op de aanval en met mooie combinaties vanaf de flanken werd de tegenstander in verlegenheid gebracht. In de 9e minuut speelde Jordi de Groot zich langs de lijn vrij, gaf de bal aan Koen Woudenberg, die verder langs de lijn oprukte en een puike voorzet gaf, die Reijer Peters onhoudbaar tegen de touwen kopte. We gingen er eens even goed voor staan/zitten. Dit zou een mooie zonnige middag worden. Lekker weer en vroeg in de wedstrijd een comfortabele voorsprong.
.
Duidelijk is dat we de betere spelers hebben, maar die noodzakelijk tweede goal valt dan niet binnen het half uur. Het lijkt alsof we dan maar genoegen nemen met die schamele 1-0. De snelheid gaat eruit, we gaan mee in het tragere tempo van de tegenstander, die we daardoor natuurlijk juist in het zadel helpen. En dan komt het onlosmakelijke ‘foutje’ en voordat je het weet is het toch weer 1-1 (34e minuut) ondanks de manmoedige poging van doelman Bartjan Pfaff de bal bij de tegenstander van de voeten te grissen. Na de pauze uit een ander vaatje tappen is dan het devies.
.
Maar in de 2e helft ging het niet echt beter. En dan heb je twee tegenstanders, je krijgt jezelf erbij. Het zogenaamde ‘frisse’ voetbal waar we patent op lijken te hebben lukte op onze perfecte grasmat ineens niet meer. Frustrerend, overtredingen, veel teveel foute passes en een tegenstander die bloed ruikt. En eigenlijk al blij is met een gelijkspel. Tijdrekken, je lekker laten behandelen door de verzorgster – zij wel – en ondertussen tegen je keeper zeggen dat er niets aan de hand is, maar dat je tactisch bezig bent Damme vooral niet in het vertrouwde spel laten komen. En dat werkte wonderwel. De goed leidende scheidsrechter Verhoef had het overigens wel in de gaten en liet (veel) langer doorspelen, maar of we daar zo blij mee waren was achteraf de vraag.
.
Totdat in die 80ste minuut Reijer Peters de verdediging uit elkaar speelde en met een bekeken schot (een curve) voor de tweede keer de doelman van Linschoten verschalkte. Die kon er net niet bij: 2-1. We veerden weer even op: met de verse wissels op naar de 3-1. Maar nee, … het werd nog ruim een kwartier billenknijpen. Voor hetzelfde geld wordt het toch weer 2-2 of erger, maar doelman Bartjan en zijn achterhoede lieten verder geen steken meer vallen.  Of was het v.v. Linschoten die vergat de trekker alsnog over te halen? We gaan het vast in de loop van de dag lezen in hun versie van de wedstrijd.
.
De eerste drie punten zijn binnen en dat is super, … volgende zaterdag 3 oktober naar v.v. Kamerik. Werd vorig jaar een kraker van jewelste. Kijken of het komende week weer lukt. Mooie zondag verder.
.
Zie het verslag van v.v. Linschoten: ”Linschoten laat Zwammerdam ontsnappen”