Van de voorzitter (3e kwartaal 2016)
.
Het seizoen komt moeizaam op gang en niemand lijkt blij. Dat heeft niet alleen te maken met het overlijden van oud-voorzitter Piet Geerlof, maar vooral omdat er problemen zijn met ‘mijn team’. Nu is er een subtiel verschil tussen ‘mijn team’ en ‘onze vereniging’. Maar we spelen op zijn tijd allemaal graag kluitjesvoetbal, we kijken niet verder dat onze neus lang is, spelen de bal niet af en lopen ons te pletter in een kluwen van spelers.
De wedstrijdballen zijn niet goed, het natuurgras is te lang, de grensrechters deugen niet, we gebruiken te veel stroom, onze materialen zijn incompleet, aan de muur hangen de elftalfoto’s van vorig jaar, er zijn helaas nieuwe leden en die passen niet in ‘mijn team’, er waren geen scheidsrechters van 40plus op de eerste wedstrijdzaterdag, er was zo maar ineens een pinautomaat in de kantine, er is geen B-elftal meer, er zijn twee C-elftallen, de C1 is teruggetrokken uit de KNVB-beker, er zijn nieuwe shirts besteld, maar daar is merkwaardig genoeg het oude sponsorlogo opgeplakt door de drukker, een D-elftal dat slechts een 7-tal is, jongetjes met ADHD die wel of niet binnen een teamsport passen, er lopen ondertussen spelers weg naar andere clubs waar het gras groener is, de samenwerking met de vrouwen van Rohda’76 komt niet van de grond zoals is bedoeld, supporters misdragen zich richting scheidsrechters, onze zeer gewaardeerde sponsor Sira (onderhoud website) zegt te stoppen met ons, de jeugdcoördinator loopt toch niet voor niets weg, we horen niets van de gemeente inzake de aanleg van het terras en de beukhaag, de trainingen van de complete techniek zijn veel beter dan die van ons hier in Damme, we hebben geen sleutel van het complex, die nieuwe namen van de jeugd (JO13-6M) zijn wel erg raar, die nieuwe MFA moeten we niet op ons terrein, de rigoureuze wijzingen in het pupillenvoetbal met ingang van volgend jaar worden ons door de strot gedrukt, mailtjes die alsmaar niet worden beantwoord, journalisten die met mij willen praten over de 1,5 miljoen euro die zoek zou zijn geraakt bij Sportspectrum, … hoe kan het eigenlijk dat er nog geen aangifte tegen je is gedaan en dat je nog vrij rond loopt?
Lars Kremer, aanvoerder van het 1e, viel het gisteren kennelijk op en vroeg of het nog wel leuk voor mij was? Ik was afgelopen vrijdag op het voorzitterscongres van de KNVB in Zeist i.v.m. de op handen zijnde wijzigingen in het pupillenvoetbal met ingang van komend seizoen. Er was een prima inleiding van Hans van Breukelen en aan hem werd gevraagd: ‘Is het nog wel leuk bij de KNVB, Hans’? Hij vertelde dat hij alles meemaakte wat iedere voorzitter in de zaal ook dagelijks meemaakt, alleen bij hem staat alles wat misgaat dan nog ook in de Telegraaf en op Teletekst.
We hebben maar één doel: spelplezier bij de leden en onze kids vooral de liefde voor het spelletje bijbrengen. En het doet dan ook echt zeer als dat niet goed lukt bij ons. Prestaties komen immers pas als plezier voorop staat. Geloof me, … voetballen moet je niet continu te intensief doen: jongens als Justin, Reijer en Milo komen terug bij ons omdat ze ondanks alle fantastische trainingen elders de liefde voor het spelletje waren kwijtgeraakt. Ze waren zelf de speelbal van de ambities van anderen. Overigens allemaal met de beste bedoelingen, maar de kans dat je het betaalde voetbal haalt is klein: bij ons is dat in het 68-jarig bestaan twee keer gelukt: Sabine Verheul bij de vrouwen (ADO Den Haag en FC Utrecht) en Lucas Woudenberg (na Excelsior, N.E.C. nu weer terug bij Feyenoord).
In 1966 schreef mijn vader me als toen 10-jarige, eerder kon niet, in bij het zaterdagvoetbal en er was een wachtlijst van twee jaar. Als pupil keepte ik op woensdagmiddag op een hobbelig groot veld met een verlaagde deklat, trainen was vooral veel rond het veld lopen, in een wedstrijd op dat hele veld kreeg ik maximaal zes ballen per wedstrijd, waarbij er minstens vier ingingen, de andere twee waren terugspeelballen. Toen de KNVB voorstelde in 7-tallen te gaan spelen op half veld brak de pleuris uit. Aan mij werd niets gevraagd, … maar ik wist het wel: ‘Een groot veld is kut’. Vrijdagavond vroeg men aan de kleine apen in Zeist (4-6 jaar) wat ze er van vonden: de juiste woorden vinden valt niet altijd mee als je als kleine smurf wel alles begrijpt, maar je woordenschat nog beperkt is. Maar ze glunderden. Dit was wel leuk: lekker vaak aan de bal zijn, de stand interesseerden ze helemaal niets en wisten ze ook niet, wel dat ze er vier hadden gescoord.
Afgelopen week meldde zich zeven nieuwe leden aan bij onze vereniging. Het shirt bij de andere club was niet zo groen als bij ons in Zwammerdam. We doen echt ons best bij iedereen dat spelplezier er in te houden, .. we weten wat er allemaal misgaat zoals je kunt zien. Sorry, namens het bestuur en alle andere vrijwilligers. We werken er met vrouw/man en macht aan. En we gaan gewoon daarmee door, … jullie ook?
