Kagia 1 – VVZwammerdam 1: 4-4

Spelers hebben het graag over de kwaliteit van de scheidsrechter. Maar je vraagt je wel eens af: ‘Zouden ze ooit aan hun voorzitter denken’? Zo’n stakker die in de rust de bestuurskamer van de tegenstander behoort in te stappen en dan iedereen blijmoedig de hand drukt zelfs als we met 3-0 achter staan. Doe mij dit niet weer aan, jongens, … het was echt ontluisterend die 1e helft.

                Verbeten gezichten bij Kagia tegen VVZwammerdam

Meer lezen/luisteren?

• Interview met Rob de Lange over Kagia – VVZwammerdam (Studio Alphen)
• Klik hier naar het verslag op Leiden Amateur Voetbal
• Klik hier naar het verslag op de Kagia-site
• Klik hier naar de site Voetbal in de Bollenstreek

Je hebt zelfs geen zin meer in een praatje en je krijgt van een topgastvrouw bij Kagia dan ook nog bij je kopje koffie (geen bekertje) een feestelijk taartje aangeboden. Het vreemde is dat je je letterlijk lusteloos voelt. Ik realiseerde me toen weer dat een wedstrijd op je gevoel inspeelt, zeker als betrokken toeschouwer. Woorden schieten dan te kort. Liefst sluit je jezelf op in de toilet met de mededeling: ‘ik ben een beetje misselijk’. Waar moet je het over hebben met die andere bestuurders? Over de  kwaliteit van het 13 jaar oude kunstgrasveld, over de wind, … desnoods over de scheidsrechter?

Geen idee wat Rob & Remco tegen jullie hebben gezegd in de rust of wat Rien in de thee heeft gedaan. Maar na drie minuten was het al  3-1 en je voelde gelijk aan dat er meer in zou kunnen zitten. Ondanks de regen begon de zon te schijnen. Het werd 3-2 en 3-3 in de 78ste minuut. Nog 12 minuten om Kagia alsnog op de knieen te dwingen. En dan in de 90ste minuut 4-3. Shit, alles is voor niets geweest en dan in de allerlaatste minuut (92ste) alsnog de gelijkmaker. Alle energie is weer terug, … de wereld lijkt er letterlijk weer even anders uit te zien. Dat is voetbal, … het is emotie.