Alle elftallen hebben de neiging een bubbeltje te worden binnen een vereniging: een groep vrienden die samen speelt en ook selectieteams zijn dat. Wat ze bindt is dat ze lid zijn van dezelfde vereniging, maar ze zijn allemaal een tikkeltje naar binnen gericht. Meedoen met een ander elftal als die spelers te kort komen is geen vanzelfsprekendheid. Als een wedstrijd wordt gecanceld zeggen de overgebleven spelers niet, dan doen we met een collega-elftal mee die er maar precies 11 spelers heeft. Nee, dan wordt dat beschouwd als een extra vrij weekend. Alsof het werk is.

Het enige elftal wat niet zo’n bubbel is, is het 2^e elftal: daarin spelen: (1) een stuk of wat vaste waarden, … maar dat 2^e elftal is vooral ook van belang om (2) jonge spelers van de JO19-1 al vast te laten wennen aan het seniorenniveau, (3) geblesseerde spelers van het 1^ste die weer hun eerste minuten moeten maken, (4) selectiespelers die door studie in het buitenland waren en weer wedstrijdritme moeten op doen, (5) bankzitters spelritme van 90 minuten te laten op doen en (6) topvoetballers die door hun werk doordeweeks niet kunnen trainen, maar toch de ambitie hebben op enig niveau te blijven spelen en dat ook prima aankunnen.

Kortom, waar veel andere elftallen juist een bubbel vormen is het 2^e eerder een niet zo populaire duiventil binnen de vereniging. Je zou heel extreem kunnen zeggen: het 2^e is er voor de vereniging en de rest van de teams zijn er primair voor zichzelf. Deze stelling wordt onderbouwd dat veel verenigingen ook geen 2^e elftal meer hebben en bijvoorbeeld in de klasse waarin ons huidige 2^e speelt er vier teams inmiddels zijn gestopt. Het is te lastig om iedere zaterdag een compleet team in de benen te brengen. Ook bij trainers en elftalleiders is het 2^e verre van populair. En is vaak ook geen fijne tussenstap. Je bouwt veel minder aan een lekker lopend team, je bent in de praktijk veel meer met individuele spelers bezig ‘op weg naar’. Het is niet voor niets: dat Ajax-Jong ook liever in de 1^ste Divisie speelt. Daar lijkt het tenminste nog net echt, behalve dat ze niet kunnen promoveren naar de Eredivisie.

Voor de vereniging in zijn totaliteit echter is een 2^e elftal onmisbaar en zijn de trainer en de elftalleider belangrijke schakels om de spelers gemotiveerd te houden in hun eigen en in het algemeen belang van de club. Regelmatig zie je dan ook vacatures voor trainers van het 2^e met de boodschap: ‘Kent de klappen van de zweep’. Daar wordt ongetwijfeld mee bedoeld het bovenstaande verhaal. Vaak ook met zinnetjes als ‘denkt in oplossingen (problemen zijn er immers genoeg), goede contacten met alle elftallen, vooral met de JO19-1, etc. etc.

Kortom: het 2^e elftal is de backbone van een gezonde vereniging.

Het goede nieuws is dat we ons bijna letterlijk kapot hebben gewerkt en dat we nog steeds 2e staan. Helaas wel weer op vijf punten van sc Woerden. Zij wonnen met 3-1 thuis van het ook altijd lastige Nicolaas Boys. Zowel Damme als Siveo ‘vochten’ om de overwinning met slechts 1 gele kaart. Knap. Het eerste uur van de wedstrijd werd er goed gespeeld, het laatste half uur werd het van beide ploegen steeds slordiger. De wil om te scoren was groter dan het gogme.

De groenen bleven lange tijd georganiseerd spelen, de bal ging van links naar rechts over het veld, de beide buitenspelers werden in stelling gebracht en onze wingbacks deden er niet voor onder. De eerste 20 minuten had Siveo een overwicht en kwam dan ook met 0-1 voor (8e minuut), daarna werd Damme sterker, wat dan ook rond de dertigste minuut leidde tot de 1-1. Een mooi strak schot van aanvoerder Lars Kremer op aangeven van Koen Woudenberg. 

• Verslag op de website van Siveo’60
• Verslag op Studio Alphen

Lees meer ...

Zoals verwacht wonnen we in Woerdense Verlaat, een dorp met exact dezelfde problemen die we in Damme hebben en dus ook een vereniging met exact dezelfde problemen. Sportief heeft nog een 1e, 2de en een VR1. De jeugd is ook gedwongen elders te spelen in verband met incomplete teams. Veelal bij Siveo’60. Maar als je binnen een kwartier op 0-2 staat, verwacht je niet dat je met veel mazzel met 1-2 weer naar huis mag.

Het was een wedstrijd zonder kaarten, mag ook wel eens gezegd worden en een wedstrijd met twee gezichten, maar toch ook twee keer hetzelfde gezicht. In beide helften kwam Sportief niet echt aan de bak, maar in 2e helft hadden ze toch de controle over de wedstrijd. Dat vraagt enige toelichting. In de eerste helft hadden onze mannen steeds de druk er vol op. Wel speelden zoals we wilden met gevaarlijke buitenspelers en aanvallende wing-backs en soms dwars door het midden (Morris). Zoals we gewend zijn als we in goede doen zijn. Vermoedelijk stonden in de eerste helft er gemiddeld 15 van de 22 spelers in het strafschopgebied van Sportief. En in de 12e en 14e minuut maakten we twee goals. De eerste was het meest bijzonder. Wingback Reijer Peters wipte de bal met zijn hak (zie de foto hieronder) over zichzelf heen voor de voeten van spits Jordi de Groot en dan is het vanzelfsprekend 0-1. Twee minuten laten ook een soort carambole, maar nu van Mitchell Bons op Morris van Vliet die beheerst intikt. Binnen een kwartier 0-2 op de teller. Dat is lekker, als je nog vijf kwartier moet.
.

Lees meer ...