Is Bellingham United wat voor jou?
De jongens zijn alle drie na vijf weken weer heelhuids op Nederlandse bodem. We kijken even samen met ze terug. Laten we beginnen met wat vooroordelen weg te nemen: voetbal in Amerika stelt niet veel voor, ze voetballen alleen zomers en als het in Amerika al wat is, is het vooral voor vrouwen/meisjes.
Alle spelers van BUFC zijn vanaf hun jeugd al geselecteerd (zoals Lucas bij Feyenoord); het zijn dus toppers. Recreatief voetbal komt sowieso niet voor in de VS, behalve bij de Coed-teams (mixed teams: zie elders op deze website). In de regio Bellingham is voetbal mede door het Coed de grootste sport. Ze voetballen het hele jaar door behalve in de maand augustus: in het najaar de universiteits-competitie, in de winter spelen ze indoor-soccer en in zomerperiode de competitie bij Bellingham United in de Pacific Coast Soccer League. Het zijn atleten dus en dat merk je.
En dit weet je allemaal niet en je stapt als drie Hollandse jongens uit Zwammerdam van 17-18 jaar in het Canadese Vancouver uit het vliegtuig en gaat ongeïnformeerd optimistisch op pad naar het Amerikaanse Bellingham (zo groot als Alphen). Je komt terecht bij een gastgezin waar ook allemaal topsport-kids wonen, de vader des huizes tevens de grote sponsor is of bij de hoofdtrainer thuis die werkelijk elk voetbaltalent uit de regio Seattle kent. Binnen een half uur trainen lig je onder het fileermes.
Vancouver (Canada) op de achtergond de Coast Mountains
We nemen even Reijer als voorbeeld: stapt donderdagmiddag uit het vliegtuig, incl. jetlag (9 uur tijdverschil), ‘s avonds gelijk maar even twee uur trainen, vrijdag rusten bij je gastgezin en zaterdag en zondag een toernooi over de grens in Canada. Om 07.00 uur uit je bed en in de auto op weg naar Chilliwack, twee dagen achter elkaar. Na twee keer een helft spelen volkomen uitgeput weer op weg terug naar Bellingham om vervolgens voorgesteld te worden aan een paar honderd supporters in het Civic Stadium. Thom en Reijer zijn immers de eerste spelers van BUFC, geleend uit Europa, te gast bij Bellingham United en die gaan straks voor ons spelen. Een letterlijk en figuurlijk warm welkom.
Onze boys vielen sowieso op door hun lengte (hier Reijer)
Thom was niet speelgerechtigd, dus wat minder druk, en Nick kwam wat later en kon daardoor al wel wat worden voorbereid op wat ging komen. De trainingen zijn super zwaar: alles is een wedstrijdje/competitie. De verliezers moeten extra rondjes lopen, push-ups, sit-ups, etc. voor losers, mietjes, dromers en zeikerds is geen plaats in de VS. Maar de winnaars doen uit sportiviteit vooral ook nog zelf nog een keer mee. De trainers (type Gert-Jan Verbeek) lijken soms nog fitter dan de spelers zelf. De spelers zijn meestal ouder dan 23 jaar, de jongeren spelen bij het ‘Reserve’- team (Jong Bellingham). De 17-18 jarigen (een soort A1) noemen ze het Ranger-team, maar is in werkelijkheid het selectieteam van de locale school voor voortgezet onderwijs (een soort Scale College Voetbalschool). Alle spelers in dezelfde topconditie en als meezit spelen ze dan ook nog ijshockey in de winter en American Football in de herfst op hoog niveau.
Nick in de bekerfinale om de Cross-Border Cup
Eenmaal in het veld merk je pas hoe anders hun voetbal en vooral ook hun beleving is. Bij het indoor-soccer (zaalvoetbal met een ijshockey-boarding) is het niet anders, merkten ook Jozef en Jaap in hun games voor 40-plus. Je springt graag over de boarding, iedere drie minuten buiten het veld omdat je continu volgas moet geven. Zelfs de echte profs in het indoor soccer houden het maar 1,5 minuut vol (geen grapje). Alles is gericht op maximale speeltijd en snelheid. Vertragen? Kennen ze niet, het kwartier rust blijkt maar vijf minuten. Tempo is het motto.
Op het niveau van ‘the reserves’ konden onze mannen ongeveer een uur mee. Maar dan wel 100% volgas: de handelingssnelheid is aanzienlijk hoger mede door het kunstgrasveld, de spelers zitten je continu fel op de huid, enorm agressief op de bal, 90 minuten jagen, echter nooit onsportief, zelden reacties richting scheidsrechter en voortdurend switchend van posities. Voor diegenen die het hebben meegemaakt zoals ‘Quil’ en Sean bij ons in februari tegen Floreant 2.
Kortom: het is vreselijk aanpoten. Onze spelers kunnen zich, als je al niet bent omver gelopen, onderscheiden door over- en inzicht. Maar alleen gekoppeld aan een enorme balvastheid, hoge handelingssnelheid en conditie. Binnen dit kader hebben onze jongens het prima gedaan: meegedaan in de finale van de Cross Border Cup, op het JFK-toernooi gespeeld in Canada, en een aantal partijen met The Reserves waarbij Thom en Reijer ook nog tot scoren kwamen. De eerste goals van VVZwammerdam in de USA en Nick, die met man en macht voor de juiste aanvoer zorgde. Uiteindelijk 10 trainingen van 2 uur, daarna nog drie rondjes om het veld rennnen, 5 wedstrijden (competitie, beker, tournooi en vrienschappelijk) en talloze indoor-partijtjes meegedaan.
Maar misschien gaat het helemaal niet over voetbal. Het is slechts een aanleiding om ondergedompeld te worden in letterlijk een heel andere wereld: Seattle, Fairhaven, Bellingham, Vancouver, Whistler, Mount Baker, whale watchen, krabvissen, mountain biken, op je bek gaan, stappen zonder bier, ….. In de VS niet als vakantieganger rondlopen of als toeschouwer, maar volop deelnemen in een heel andere samenleving. Een kans die je misschien nooit meer krijgt. Een week of vijf optrekken met een gastgezin en je eigen perspectief op het leven vergelijken met die van anderen, die veel meer dan wij leven een prestatiemaatschappij. En vrienden (m/v) maken voor het leven, meer dan voetbal. Gaat 2014 jouw jaar worden?
De 1e goal van VVZwammerdam in de VS, Thom scoort uit een penalty in Tacoma
.
