Inmiddels in Amerika
Afgelopen zondag speelde Bellingham United tegen Sound South FC, een vriendschappelijk potje in Tacoma. We moesten wel de grens oversteken naar Amerika. We hadden afgesproken rond 12.00 uur de jongens te ontmoeten bij het Civic Stadium in Bellingham. De grens van Canada naar Amerika oversteken kostte nogal wat moeite. Formulieren invullen, scans van je tien vingers en een irisscan. Uiteindelijk meer dan een uur werk. Tientallen douane ambtenaren hebben het druk met het veilig houden van Amerika en de boeven buiten de deur houden. Desalniettemin kwamen wij er gewoon in na het betalen van 12 dollars voor de komende 90 dagen.
Eenmaal bij het Stadium, jongens keurig in VVZwammerdam-tenue, is het overal hetzelfde. Kunnen jullie misschien de ballen en de shirts meenemen? We zien er kennelijk uit als echte vaders. Was Jozef soms de vader van Thom? Krullebollen onder elkaar. Vervolgens 200 km rijden naar Tacoma, onder Seattle. We rijden ieder voor zich en zien elkaar daar wel weer. We deden met eetpauze (Subway) er twee uur en drie kwartier over. Dat zijn nog eens rijafstanden voor een uitwedstrijd. Om kwart voor drie aanwezig en om vier uur spelen. Een prachtig sportcomplex behorend bij de locale school: een atletiekbaan en in het midden een kunstgrasveld voor football en soccer met een onvoorstelbare hoeveelheid lijnen. Buitengewoon verwarrend voor onze jongens. Die zijn maar een dimensie gewend.
Toen begon de wedstrijd. Auto’s op de parkeerplaats met de airco aan om de toeschouwers te verkoelen, het was 31 graden. Ze bleven rustig in de auto zitten tijdens de wedstrijd. De warming-up was uiterst professioneel. De keeper werd ingeschoten door de coach en zijn vrouw (een ex-voetbalster) op een manier zoals een keeper dat graag ziet. Niets geen wisselspelers die hun frustraties botvieren. De spelers werkten ondertussen een duidelijk ingestudeerd programma af. Onze jongens konden al aardig meekomen in de dansjes. Vervolgens een 2e verkleedpartij op het veld: inloopkleding werd verwisseld voor het wedstrijdtenue. Ondertussen werd er een zelf meegenomen tent opgebouwd waaronder de coach, de vier wisselspelers en 50 liter water plaatsnamen.
Gelukkig speelden onze drie mannen allemaal ongeveer een uur. Meer zat er ook niet met die hitte. Het was zoals we inmiddels (na zaterdag) gewend zijn. Alles is toegestaan door de scheids, maar eerlijk is eerlijk, het is snoeihard en fair. Duidelijk niet geschikt voor mietjes. Geen gezeur naar elkaar of naar de scheids en als er gefloten wordt geen gemekker. Opmerkelijk wel richting de scheids een bevestiging door de beide coaches, voorbeeldfunctie, van de juistheid van de beslissing. Werkelijk heel bijzonder. Pauze is op het veld zelf en duurt maar vijf minuten. Extra tijd wordt doorgegeven aan de coaches, er liggen reserveballen naast de beide goals klaar zodat het spel snel hervat kan worden en de reserves zorgen dat er steeds nieuwe ballen liggen. Geen enkele vertraging wordt getolereerd, alles is gericht op het maximaal aantal echte speelminuten, bijvoorbeeld wisselspelers krijgen van de invaller een hesje aangereikt op het veld zodat ze zo snel als mogelijk naar dichtsbijzijnde zij-lijn kunnen lopen.
Thom had maar zo, drie seconden, na binnenkomst kunnen scoren, maar helaas. Nick was de vormgever op het middenveld, anderen deden het vuile werk. Reijer speelde aanvankelijk op rechtsbuiten en later op 10. Knapte bovendien veel verdedigend werk op en probeerde net als Nick regelmatig 1-2-tjes op te zetten met de collega’s, maar dat was vaak onbegrepen. Uiteindelijk werd er met 2-0 verloren, maar daarna, net als bij de pupillen een penalty-shoot-out voor de toeschouwers. Amerikanen houden van scoren. En zo maakte Thom een historisch moment. Hij zat bij de eerste vijf en scoorde zo het eerste VVZwammerdam-doelpunt in Amerika. Althans dat denken wij.
Vervolgens een cooling down, een pep-talk voor onderweg en weer snel in de koele auto’s op weg naar Bellingham. Onze drie spelers konden nauwelijks de ogen open houden van vermoeidheid. Tenslotte hebben we de dag besloten bij een pizza-hut in Bellingham waar ze werden verwelkomd door mensen op het terras met de vraag: zijn jullie die buitenlandse spelers, ze liepen nog in de VVZwammerdam-kledij, van Bellingham United?
UIteindelijk hebben we twee villa-wijken bezocht om ze af te leveren bij de beide gastgezinnen en waren we zelf 14 uur later weer terug in White Rock (Canada) waar we logeren. Dinsdagavond weer een nieuw avontuur: een oefenwedstrijd van Bellingham bij het Whatcom College tegen een Rangerteam (18-jarigen). U hoort meer van ons.
.
