Als twee honden vechten om een been

Het was weer tijd om de schoenen aan te trekken en de wei in te gaan. Dit keer vond het 40-plus spektakel plaats in Bodegraven bij Rohda’76. Het zou een gedenkwaardige avond worden. Je kon voelen dat de verwachting hoger lag dan normaal. Dit had niet met de mooie voorjaarsavond te maken, maar meer met dat Damme de wisselbeker zelf had meegenomen naar Borft en eigenlijk het liefst deze weer mee terug wilde nemen. Zoals gebruikelijk streden wij met twee ploegen. Die deze keer niets voor elkaar onder deden! Kwam dit door het gemis van leider, coach, speler Remko Kroon, of door de beide sluitposten van deze avond?

Het geval wilde dat Henk van der Louw en Adri van Jaarsveld aan het einde van de avond geen tegendoelpunt hadden geïncasseerd. Dus moest het om de doelpunten voor gaan. Nee, eerst maar zien te winnen, want daar gaat het toch om (en natuurlijk het sportieve en de gezelligheid) . Damme 2 had drie keer gewonnen en een keer gelijk gespeeld, voordat Damme 1 zijn laatste wedstrijd moest spelen. Deze moest met 3-0 gewonnen worden om op gelijke hoogte te komen. Met veel moeite en inzet lukte dit, maar dat was het dan ook. Anders was Damme 2 boven Damme 1 gekomen. Wat een superavond, strijd tot het einde, geen tegendoelpunten en geen verlies.

Dit levert veel rekenwerk op en Damme was meer dan normaal benieuwd naar de prijsuitreiking. Deze vind altijd plaats tijdens de gezellige derde helft. Buiten Damme om was er nog een kaper voor de cup uit onverwachte hoek. TAVV had ook 10 punten, alleen hun doelsaldo was beter, dus gingen zij aan de haal met de beker. Grote klasse en verdient, de beste wint. Dit doet niets af aan de goede prestaties van beide ploegen uit Damme en ik weet bijna wel zeker dat terwijl ik dit verslag aan het schrijven ben er nog voldoende spelers bij Rohda zitten na te genieten van een geslaagde avond. Op naar de volgende keer!