Trainingskamp Marbella – Ojen

Vaak hebben we gehoord: gaat het wel door? Ontelbare keren zelfs en dat is ook logisch, … we hebben geen supersponsor die zegt: ik betaal alles! Maar we weten allemaal dat vele kleintjes ook een grote maken. Een ander spreekwoord is: waar een wil is, is een weg. Misschien is er altijd wel een weg, maar soms gewoon te weinig wil. Geen idee. We bestaan dit jaar 75 jaar en het idee om eens naar Ojén te gaan bestaat al wel een poosje. Daar woont de oud-aanvoerster van VR1 Veerle die samen met haar zakelijke partner de oud-verzorger Richard van TAVV o.a. een Teteria (een restaurant) is begonnen en om de hoek ligt toevallig een hotel waar we mooi met 20 man terecht zouden kunnen. Maar toen kwam Corona voorbij: van uitstel leek serieus afstel te komen. Maar 2023 is wel ons jubileumjaar: dus werden de oude ideeen afgestoft en opgefrist.

De eerste hindernis was er al gelijk. Het hotel was dicht en we hadden rondgevraagd hoeveel er mee wilden (een kleine 40 deelnemers), dus het superleuke familiehotel in Ojén was sowieso te klein geweest (bedreigingen zijn immers ook kansen). De vader van doelman Maico du Chatinier (Michel) bleek goede contacten te hebben met trainingskamp.nl. Er waren natuurlijk voldoende hotels beschikbaar in het 8 kilometer verderop gelegen Marbella. Nog maar eens even inventariseren: inmiddels 43 deelnemers. Er was een begaanbare weg! Alles bleek perfect te kunnen, maar nu het geld (de wil) nog. De volgende financieringsmethode bleek werkbaar: iedereen betaalt 300 euro en we zoeken papa’s met een bedrijf. Normaal noemen we die sponsors, maar het zijn op de keper beschouwt papa’s met een eigen bedrijf. Hoofd Sponsorzaken Wim kwam met het briljante idee: we zoeken eerst vier relatief grote sponsors, daarna een viertal middelgrootte en tenslotte een aantal kleinere sponsors. Met wat duwen en trekken kwamen we toevallig precies aan het begrote bedrag (of bleven we nu net zolang duwen en trekken totdat?). De spelers hadden als eerste (30×300) gestort (echt waar), … aan hun motivatie lag het in ieder geval niet, … nu de sponsor-papa’s. We konden niet meer terug. Maar ook dat ‘klusje’ met die papa’s ging uiteraard prima. (‘Ik vind het best veel geld, … klopt, dat heb je nu eenmaal met kinderen’).

En zo zaten we woensdagmiddag 4 januari in de kantine om door sponsor (en papa) Taxi & Touringcarbedrijf van Asselt naar Schiphol te worden gebracht. Geen gedoe op Schiphol dit keer en we voordat we het wisten was de landing ingezet richting het vliegveld van Malagá, de verwarring over de omvang van de handbagage was al snel opgelost, … gewoon alles in het ruim. Jullie moeten toch wachten op de ballen, etc.  Onderweg kwamen in een file terecht vanwege een aanrijding op de tolweg van Malaga naar Marbella. Driekwartier vertraging en het was al 22.00 uur. Even bellen naar het hotel, … ‘We kunnen jullie tracen, we hebben het al gezien, geen zorgen, het komt goed! Wow. De bus mocht niet voor het hotel El Faro (de Vuurtoren) stoppen; lekker vlakbij het centrum en het strand, dus gelijk even de benen strekken met de koffer hobbelend achter je aan. We zouden in El Faro echter niet eten, dat deden we aan het strand bij Restaurant El Panamé (150 meter verderop). Ook prima en meer dan duidelijk gericht op deze doelgroep, maar dat wisten we toen nog niet.

 

Dag 1: donderdag 5 januari

Eén van de grappige dingen van een trainingskamp is dat er wel wordt afgesproken hoe laat je op appèl moet verschijnen, maar niet hoe laat je naar bed moet. Er lijkt toch een aantoonbare relatie tussen het één en het ander. Maar daar is ons overigens niets van gebleken. Zo staan we in het holst van de nacht nog te feesten omdat Jaimy jarig is met bijpassend vuurwerk en desondanks is klokslag 08:30 uur iedereen aanwezig voor het hotel. En gaan we naar het inmiddels ons vertrouwde restaurant aan de haven. Keurig ontbijt, soms al in de ochtendzon, en het was duidelijk dat daar meerdere voetbalteams uit NL aanwezig waren. We waren in ieder geval met 43 man wel de grootste groep.

Na het ontbijt naar de eerste training, in een andere wijk (Elviria) van Marbella. In Spanje zijn alle sportcomplexen van de lokale gemeente en worden door gemeenteambtenaren en -tuinmannen/vrouwen onderhouden. Om door een ringetje te halen. We zouden om 10:30 uur beginnen en klokslag 10:25 wordt het kunstgrasveld gesproeid. Daar word je dan wel even stil van. En ondertussen stralend weer. Na 1,5 uur stevig trainen de eerste groepsfoto (zie onze Facebook). Vervolgens weer terug om te douchen, omkleden en lunchen.

Na de lunch gelijk met de bus naar Malagá. Richard zou ons wel even rondleiden door deze bijzonder mooie stad, die we nog niet verder hadden gezien dan het vliegveld. Richard had natuurlijk leuke dingen bedacht en uitgezocht, maar uiteindelijk hadden we het meeste vertier in de kroegen waar we per ongeluk terecht kwamen. Je gaat niet naar Malagá om alleen bier te drinken met ruim 40 man. Je moet toch wat cultuur snuiven (o.a. het geboortehuis van Picasso) en Richard had ons een lichtshow beloofd om 19:00 uur. Maar het hoogtepunt was ongetwijfeld een lokale straatmuzikant die op het terras een serenade wilde geven. Zijn uitvoering van Bamboléo (van bijvoorbeeld Chico & The Gypsis, zie onze Facebook-pagina) was van een dusdanig gehalte dat we er niet genoeg van konden krijgen. Bij de volgende thuiswedstrijd gaan we dit nummer ongetwijfeld horen bij het betreden van het veld. Bij de serveersters hebben we in ieder geval een zeer goede indruk achtergelaten.

Uiteindelijk werd het nog rennen naar de beloofde lichtshow. We hebben echt oogverblindend mooi licht gezien, maar helaas geen show. Vervolgens weer terug naar Marbella en inmiddels ‘ons’ vaste restaurant. En ja, daar was een DJ met goede installatie en een dito lichtshow, dus toch! Het kwam nog goed. Trainer Erwin kwam niet verder dan: Welterusten en tot morgen om 08:30 uur voor het hotel. En iedereen was daar wel zo blij mee. De eerste dag zat erop en 2e nacht ging in.

 

Dag 2: vrijdag 6 januari (Driekoningen)

Je kunt natuurlijk plannen wat je wil, … maar je ziet wat over het hoofd of er is sprake overmacht, … of je denkt we zien wel als het zover is of je schat het gewoon allemaal niet goed in. Improviseren blijkt dan een sterk wapen. Vrijdag 6 januari is de nationale feestdag in Spanje, … een soort Koningsdag, maar dan voor Drie Koningen te gelijk (Driekoningen) te gelijk (eigen de Wijzen uit het Oosten). Overal zijn feesten en feestjes en alle openbare gelegenheden zijn net als bij ons op Koningsdag dicht: het is immers een feestdag en alles is nog in Kerstsfeer. 7 januari gaan we weer gewoon doen en is alles weer ‘normaal’. De Kerstperiode is daar nog strak geregeld van 25 december t/m 6 januari.

De sportcomplexen zijn dus van de Gemeente en dus dicht. Dus ff trainen op weer zo’n fraai complex terrein zat er niet in. Goede raad hoeft niet duur te zijn. Veerle suggereerde ga lekker op het strand voet-volleyen. Het strand was op 50 meter afstand van ‘ons vaste strandtent’ (El Panamé). Trainingskamp.nl had daar ervaring mee en beschikte over netten en lijnen. En bij de lokale strandtent waren prima ballen te koop voor weinig. Probleem opgelost, de zon schijnt en we gaan door!

Lekker douchen en met de Zwammerdam-bus naar Veerle en Richard voor de lunch op het pittoreske dorpsplein in Ojén acht kilometer verderop ‘de bergen’ in. Van de parkeerplaats van het dorp naar het dorpsplein zelf was al wel een dingetje op zich. Te stijl voor de bus, dus gelijk maar een dorpswandeling. De bewoners hebben daar geen sportschool nodig dat is in ieder geval volstrekt duidelijk. Hoe ouder, hoe fitter, … geen grapje. Het was daar ‘op de berg’ een graad of zes kouder, maar bij de terras-verwarmers smolten de problemen. Met een vol terras werden we in kader van ‘Driekoningen’ getrakteerd op traditionele Spaanse muziek, … dat is natuurlijk weer even wennen. Gerald deed zijn oordopjes in, suggererend dat hij normaal wel luistert naar anderen. In het buitenland gaan dingen vaak ook op zijn buitenlands. Dat is even wennen.

Al snel ontstond het gevoel: we moeten hier wegwezen. Een naarstig opgezette enquête bepaalde om 17:30 uur met 15 voor en 12 tegen dat de bus ons eerder zou moeten komen ophalen. En om 18:45 uur werd met 16 tegen 2 besloten dat we later ipv vroeger weg zouden moeten gaan. Niets is zo wispelturig als een stand-up democratie. Uiteindelijk bleek het niet moeilijk onze jongens uit de feesttent te vissen, … ze waren minimaal een kop groter. Voor een impressie zie hieronder het korte filmpje. Onderweg in de bus naar Marbella ging het feest uiteraard gewoon door tot groot genoegen van de dienstdoende chauffeur. De 3e nacht ging in.

Klik hier op de link: Ojen_Dorpsfeest

 

Dag 3: zaterdag 7 januari

Na twee trainingsdagen en 3 nachtjes ‘slapen’ was de vraag, wat doe je op een vrije zaterdag voorafgaand aan de wedstrijd op zondag om 12:00 uur? …. En met het vooruitzicht van de laatste avond in Marbella. Er werd gekozen voor een vrij te besteden ochtend om in de loop van de middag een fikse wandeling te doen richting Puerto Banús. Een bijzondere plaats op een bijzondere plek: de haven is het trefpunt van de jetset. De horeca in de haven behoort tot de hogere prijsklasse en mensen rijden er graag in dure sportauto’s om daarin gezien te worden. Zien en gezien worden is daar het motto. We zouden weer met de bus teruggaan, die bus daadwerkelijk vinden bleek letterlijk een hele toer. Oververmoeid op zaterdagavond gaan stappen in Marbella was zeker niet de bedoeling; we zouden weer ‘dineren’ in onze vaste restaurant El Paname.

 

Dag 4: zondag 8 januari (wedstrijddag)

De zondag werd weer een dag vol improvisatie. Na de groepsfoto voor het Hotel ‘De Vuurtoren’ moesten al onze spullen gelijk in de bus, dus eerst uitchecken omdat we vanuit Ojén gelijk doorgingen naar Málaga-Airport. De chauffeur zag er als een berg tegen op om met de bus naar het stadion van Ojén te rijden. Het is inderdaad behoorlijk stijl. Van het stadion naar het dorp deed Gerald na de wedstrijd ‘gewoon’ op zijn koffer alsof het een snowboard was en hij kwam er een heel eind mee. Gelukkig was er voor de bus een andere route buitenom beschikbaar. We waren letterlijk even in de wolken, maar die trokken net op rond 11:30 uur. Helaas ging het toen regenen. De toeschouwers zaten gelukkig wel droog op de tribune. Maar het contrast met de eerdere dagen met veel zon was fors.

De aanvoerders hadden voor elkaar een vaantje, het kunstgrasveld was trouwens ook dringend aan vervanging toe, maar dat kon verder de pret niet drukken. De eerste helft bleef het toch nog 0-0. UD Ojén werkte hard en dat loonde. In de rust werd de complete ploeg van VVZ vervangen door een verse ploeg. Inmiddels was het wel droog geworden, maar het bleef mistig. Uiteindelijk werd het 1-4, maar de mannen van Ojén waren dusdanig versleten dat ze ook gebruik mochten maken van onze reserve-spelers. Daardoor bleef in de laatste minuten de schade beperkt. Met het vooruitzicht van twee oefenwedstrijden tegen de 3e klassers sv Aarlanderveen en sc Woerden kwam het wel goed uit dat we niet het onderste uit de kan hoefden te halen.

Maar toen doemde het volgende probleem op: de shirts waren door en door nat. Nemen we die zo mee het vliegtuig in? Moeten we nog bijbetalen ook, vanwege het overgewicht. Veerle bedacht dat zij ze wel even door de wasdroger kon halen. Kennelijk bestaat zo’n droger zelfs in Andalusië. Dan offeren wij ons wel op door met onze bagage – de bus had weer even een klus elders – de berg af te gaan en bij ‘Pinchos Y Chocolate’ nog een biertje te gaan drinken. We begrijpen nu in ieder geval uit eigen ervaring waarom de chauffeur daar niet bergop had gekund.

Het einde naderde van een paar (5 dagen, 4 nachten) bijzondere dagen, die we niet snel meer gaan vergeten. Over de vliegreis terug valt gelukkig niet zoveel te vertellen, behalve dat we wachtend op de bus van Van Asselt (Marco) nog even Schiphol werden uitgezet. Een legendarisch beroerd draaiende draaideur was daarvan de oorzaak. Het leek een slapstick met een verborgen camera. De bedoeling is echter niet dat je op Schiphol lacht, … en zo werden we door het bewakingspersoneel buiten de draaideur gezet. …. Ok, we moesten toch naar de bus van Van Asselt. 

Gerald in de bocht

Dank je wel jongens/mannen, …  het was meer dan een feestje!

unemployment tax management